De Energiecentrale
De Energiecentrale was een uniek project binnen Stichting De Kinderafdeling, speciaal voor kinderen van 6 tot 11 jaar. Dit initiatief vond plaats in 2014 tot 2017 en bood kinderen de kans om spelenderwijs en creatief te ontdekken wat energie is en hoe het werkt. Onder begeleiding van Petra Bakker en kunstenaar Jeannette kregen de kinderen elke woensdagmiddag de ruimte om hun fantasie de vrije loop te laten en deel te nemen aan (inter)activiteiten.
Tijdens de bijeenkomsten onderzochten kinderen energie op verschillende manieren: in de natuur, in zichzelf en in hun omgeving. Dit gebeurde door middel van diverse creatieve en experimentele activiteiten, zoals:
*Vuur maken
*Werken met klei en zelf voorwerpen creëren
*Wichelroede gebruiken om water en energielijnen te ontdekken
*Marshmallows roosteren en brood bakken boven open vuur
*Natuurlijke geuren en planten onderzoeken
*Ruimte ontdekken door te spelen bij de vijver, paden en zitjes
*Schrijven en symbolisch papier verbranden om gevoelens los te laten
*Metaal zoeken met een metaaldetector en water met een wichelroede
https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:6394136900109684736/
Het project werd elke seizoen afgesloten met een feestelijke eindpresentatie, waarin de kinderen hun ontdekkingen en creaties deelden met hun ouders, broers en zussen. Dit moment toonde niet alleen hun creatieve groei, maar ook hun verwondering en enthousiasme voor de wereld om hen heen. Een waardevol voorbeeld van hoe kinderen door spel en creativiteit kunnen leren over de kracht van energie.
De Energiecentrale was een inspirerend project dat kunst, experiment en natuur samenbracht. In 2016 afgerond, kwam het in 2022 weer tevoorschijn als onderzoeksplek voor jong volwassenen. Wekelijks kwam een uitgenodigde deskundige haar of zijn kennis delen met de jongeren die actief betrokken werden en ook zelf hun kennis in de groep brachten.
De Ontregeling
De Ontregeling was een kunstproject van Stichting De Kinderafdeling in 2018 in Schiedam.
In een ouderencentrum observeerden 2 kunstenaars een huiskamer en de mensen daarin. Door een workshop met hen, gesprekken en bezoeken in hun eigen huisvesting konden zij hun impressie in beeld brengen en bouwden daar een installatie van in de huiskamer die daardoor van sfeer en vooral vertrouwdheid veranderde. In deze ontregeling leek openheid te ontstaan: in uitingen van de huiskamerbezoekers/-gebruikers.
Deze installatie met herhaling van ornamenten, portretten en een centrale kern is gedocumenteerd en als zodanig opnieuw geïnstalleerd in een kunstcentrum een paar straten verder.
Zonder de huiskamer werd het een transparant en bloot kunstwerk waar heftige reacties op kwamen.
Ook een workshop om deze ontregeling te ervaren vormde daar een onderdeel van.
De huiskamerbezoekers zelf ontvingen wij in de installatie in het kunstcentrum met koffie en gebak op de laatste dag. zij stonden daarmee buiten het systeem en keken er naar.
Vergeet Ons Niet
'Vergeet ons niet' was een kunstproject dat begon als een persoonlijke zoektocht naar erkenning en het delen van ervaringen.
In februari 2012 werden in samenwerking met de conciërge twee bijzondere bezoek-dagdelen georganiseerd op de verlaten kinderafdeling van het Snouck van Loosenziekenhuis in Enkhuizen. Dit initiatief leidde tot het opkomen van veel persoonlijke verhalen en herinneringen van volwassenen die als kind daar waren opgenomen. Het project maakte diepe indruk op de deelnemers, wat resulteerde in de oprichting van Stichting De Kinderafdeling en de lancering van een website om deze ervaringen verder te delen.
De stichting biedt een plek voor mensen die als kind in ziekenhuizen, instituten of thuis traumatische ervaringen hadden opgedaan, om hun verhalen te delen. Het bleek al snel dat er een grote behoefte was aan zo'n platform voor het uitwisselen van ervaringen. Zowel volwassenen van toen als mensen die nu met vergelijkbare herinneringen worstelen, vinden erkenning en steun door het delen van hun verhalen. De stichting creëerde met haar website en projecten een veilige ruimte voor deze uitwisselingen, en bood een combinatie van persoonlijke verhalen, historische feiten en interactieve mogelijkheden om het trauma te verwerken. In een boekje zijn nu verschillende persoonlijke ervaringen te lezen.
De reacties op het kunstproject waren positief. Veel deelnemers gaven aan dat het hen hielp om herinneringen los te laten en hun trauma eindelijk af te sluiten. Sommigen gaven aan dat ze hun ervaringen eindelijk konden verwerken, terwijl anderen hun dankbaarheid uitten voor het initiëren van een project dat hen de kans gaf om voorgoed afscheid te nemen van een moeilijke periode uit hun jeugd. De deelnemers benadrukten het belang van het project, waarbij de oprechte en integere benadering van de initiatiefnemers werd geprezen.
Het project werd goed georganiseerd en gaf de deelnemers de gelegenheid om, samen met anderen die dezelfde ervaringen hadden, opnieuw contact te maken met de emoties van hun kindertijd. De waarde van het project werd door velen erkend, en het bleek een belangrijke stap in het verwerken van trauma’s door middel van kunst.
Uit De Meisjesschool Geklapt
Een van de oud-patiënten van de genoemde kinderafdeling vertelde erger getraumatiseerd te zijn als leerling van de Meisjesschool in Bovenkarspel door de behandeling van sommige nonnen die streng en soms rigide de scepter zwaaiden.
Er waren verhalen die duidden op vernedering en minachting of negeren van de vaak armere meisjes.
Beeldend kunstenaar Jeannette interviewde verschillende vrouwen van boven de negentig jaar en jonger. Zij verzamelde geluid zoals gesprekken en gezongen liedjes, en materiaal zoals werkjes van de meisjes van weleer en foto's. Zij liet kinderen van de katholieke basisschool Willibrordus over de verhalen tekenen en een verhalencoach in een workshop deelnemers hun verhaal optekenen.
Een weekend lang was het gebouw als helende installatie ingericht en toegankelijk voor alle meisjes van toen die via het NHD waren opgeroepen en andere belangstellenden.
Entree door de als museum ingerichte hal met veel beeldmateriaal en filmbeeld van vertellende voormalige leerlingen: zien. De eerste etage was ingericht om te luisteren. met een koptelefoon naar de verhalen van de bijna honderdjarige meisjes, een trap hoger kon men schrijven, zoals vroeger met pen en inkt. Verhalen uit het hart over toen. Dan kwam de deur naar de zolder waar een therapeut luisterde naar wat de bezoeker wilde vertellen.
Weer beneden kon een ieder naar de koffietafel om als afronding na te praten. Ook was er een speurtocht met foto's van vijf schoolmeisjes waarbij je de foto van het meisje als vrouw van nu kon zoeken. Die foto's kon je vinden bij de omringende en deelnemende ondernemers, de dorpskern van vroeger.
Heelspreekuur
In een winkelpand in Enkhuizen was er in de periode van april-juni 2016 elke dinsdagmorgen een spreekuur waarin de bezoeker diens 'ei kwijt kon' en daarover tekende nav vragen van de daar zittende kunstenaar. De tekenaar ontdekte zo een verstoring of oude pijn, meestal een vergeten kindherinnering, en kon die herinnering in de tekening veranderen met hulp van schaar en plakband/lijm. Opgeruimd vertrok de bezoeker weer voor de boodschappen. waar het voor kwam winkelen.
Pop-upmuseum
"dddd
Energiecentrale 2.0
"dddd
De kunstenaar
De Heilkamer werd goed bezocht en leek aan het eind van het weekend opgeladen. Opgeladen met energie van echt aanwezig zijn.
De poortwachters, voorouders van de bewoner van het pand, hielden wacht bij de ingang van de kamer, alsof zij je afremden met hun inschattende blik. Vertraag voor je naar binnen gaat. Bezint voor je naar binnen gaat!
Er staan in het centrum van de kamer en het kind in de ogen kijken. Het beschadigde (in werkelijkheid het vernietigde) kind dat daar lag in een opgelichte bedstede geliefd door de vrouw/moeder links en beschermd door de man/vader rechts en zo leek bij te komen van een verschrikking.
Wat het met de bezoeker deed, werd vaak geuit, soms alleen een bedankje of een knuffel. Een slok heilzaam water kon het laten doorstromen. Een kaarsje branden kon voor warmte zorgen. De kamer zelf voelde als een baarmoeder, warm en donker en borgend.
Draaide de bezoeker zich om, keek zij/hij het onbedorven onschuldige kind aan en kon zo in balans komen. Daar zittend bij dat pure gezonde kind kon je even bijkomen.
Er kwamen gesprekken over jeugd, pijn van toen, over de kinderen van nu, over macht. Over wat niet lijkt veranderd en wat wel. Maar vooral zag ik bezoekers geraakt en zo voelde ik mij ook. Twee dagen in die baarmoeder aanwezig zijn met die vrouwelijke en mannelijke energie die een wezenlijke uitstraling hadden, het maakte veel in mij los. Daarom deden die knuffels van vreemden die blijkbaar ook geraakt waren, mij juist zo goed. En alle dankwoorden ook. Die klopten met wat ik zelf voelde.
De bewoner Joke, die ruimhartig haar kamer had leeggemaakt voor mijn installatie en mij zo haar huis binnenliet, bleek niet alleen hartelijk maar ging het hele proces aan.
De kamer had 1 marmeren tegel in het midden waar je, erop staand, ronddraaiend de installatie ervaarde.
Geneeskunst
"dddd